Haberin var mı Türkiye? Yine bir şehidin var! Sessiz sedasız can veriyor yiğitler. Herhangi bir magazin olayının konuşulduğu kadar konuşulmuyor. Hatta bazen hiç duyulmadan üstü bile kapatılıyor.

Hangi ananın ocağı başına yıkıldı acaba? Şehitlik mertebesi hepimiz için gurur verici fakat olmasa, kimsenin yüreği yanmasa daha iyi değil mi? Küçücük bir çocuk babasız kalmasa, daha doğmamış çocuğunu göremeden hayattan gitmese babalar…

Utanıyorum şehidim! Utanıyorum. Senin annen herkesten habersiz göz yaşı dökerken ben başka yerde gülmekten utanıyorum. Sanma ki unutuyor, unutturuyoruz. Ama içimizde barınan unutanlardan utanıyorum. Sen vatan için bizlerin rahatı için şehit olurken, seni görmezden gelenlerden utanıyorum.

Bir eve şehit haberi gittiğinde neler olur anlatayım sizlere… Öncelikle önde askeri bir araç arkada da ambulans ilerlemeye başlar. Haberi vermeye giden komutan için de zordur bu durum. Hangi köyden geçerlerse geçsinler her görenin içi ürperir acaba bana mı geliyor diye bakakalırlar. En sonunda durur bir evin kapısının önünde. Dışarıda baba sanki yolunu gözlermiş gibi bekliyor. Anlıyorlar tabii her şeyi. O sırada anne evden çıkıyor bahçeye.

Konu komşu derken herkes toplanıyor bahçeye. Feryat figan götürüyor ortalığı. Kaldırmıyor insanın yüreği. Aileden biri olmasan da senin de için parçalanıyor. O annenin halini düşünsenize. Daha evladı toprağa girmeden o giriyor toprağa. O ananın çığlık sesleriyle sanırsın ki kıyamet kopuyor.

Baba… Ah o seslerini bile çıkaramayan babalar. Kimi içine atar acısını kimi de hıçkıra hıçkıra ağlar. Ama her zaman gururla “Vatan sağolsun, ben şehit babasıyım” derler. Ya günlerce konuşmaz babalar, ya dua eder ya da beddua. O acı ömrü boyunca geçmeyecek yüreğinden.

Artık toprağa koyulma vakti geldiğinde kimsenin gönlü el vermez buna. Ama mecbur herkes. Kimi evladımı son kez göreyim der, kimi de son gördüğüm gibi hatırlayayım. Nasıl gösterebilirsin ki, ya yüzü yoktur, ya bacağı.

Haberin olsun Türkiye! ŞEHİDİMİZ VAR! Bizim bildiğimiz sadece bir tane ama öncekiler de birer şehitti unutma. Başka ailenin çektiği acıyı sende unutma. Bugün oldu bittiye getirme.

Son söz her zaman “Kanı yerde kalmayacak olur” Ama o cenazedeki ne anne ne bana kimse buna inanmaz. Geride sadece bir mezar, bir bayrak, bir de ana kalır!

BAŞIN SAĞOLSUN TÜRKİYE..!