Bir insanın vefasını anlamak için ya düğün yapman, ya sofraya oturman ya da yolculuğa çıkman gerekirmiş. Düğünde eğlence vardır eğlenirsin, yolculukta yeni yerler göreceğin için heyecan vardır yine mutlusundur , yemekte ise açsındır karnını doyurursun yine mutlu olursun.Ama bana göre asıl bir insanın vefasını görmek onu tanımak için cenazen olması gerek. Çünkü cenazede kaybın vardır o an senin yanında olan senin acını paylaşan kişi senin gerçek insanındır. Vefası ile senin yanında olandır dostundur, senin insandır.

Bir yanda günümüzün ikili ilişkilerinde insanların birbirlerine göstermekte imtina ettiği, çok gördüğü vefa…

Ve diğer tarafta , alt tarafı bir eşyaya bile yaşanmışlıklardan ötürü şükran duyan , paylaşılanlardan ötürü değer veren eski Japon geleneği…

Hayatımızı işgal eden internet çağında bugünün değerler sistemiyle kıyaslandığında , ne kadar da asil bir davranış,  asıl bir yaklaşım değil de nedir?

Biliyor musunuz “vefa” kelimesi sadece Türkçede mevcut. Başka hiç bir dilde tam karşılığı olan bir kelime, bir deyim yoktur.

Vefanın bir ölçütüdür eski dostlarımıza verdiğimiz değer